سـوگِ مـظـلـوم

سرودۀ زنده یاد
أستاد سیّد مرتضی جزائری
رحمة الله تعالی علیه

***

در دلِ ایـن جهان، جهانِ دگر
نـه جهانِ دگـر، که جـانِ دگر

نه یکی جان، که صدهزاران جان
در به هر جان دو صد جهانِ دگر

آبِ حـیـوان و در دلِ ظُـلُمات
کـه به هـر تـن دهـد روانِ دگر

نتوان بـا نـشـان، نشانش داد
کـه وِرا هست خـود نشانِ دگر

در بَـسـاطَـت چـو نقطه ای  موهوم
مُـرغِ قـاف ست  و  آشـیـانِ دگر

جاودان ست، نـی  بـه  وَهـم و خیال
جـاودانـی  ست،  جـاودانِ دگر

حـقّ از او زنده، او به حـقّ زنده
یـا تـو میـگو  بـه هـر بیـانِ دگر

فَـرقَــدان را کجـا و پـایـگـهـش؟
پـایـۀ تختـش فَـرقَــدانِ دگـر

مَـظـهــرِ إتّـصــالِ جُــزء بـه کُــلّ
او ست مـعــروفِ عــارفــانِ دگــر

آسمـان و زمـیـن مَـجـویـش جـای
جـایِ او بـاشَــدی مکــانِ دگــر

آسـمان روشن اَر به خـورشـیـد ست
او سـت خـورشـیـدِ آسـمــانِ دگــر

زده تـیــرِ یقیـن بـه هــر دلِ پـاک
بـا دگــر نــاوَک و کـمــانِ دگــر

دَهر خوردش؟ نه، دَهر خورۀ او ست
بـا هــزاران لــب و دهــان دگــر

غُنـچـۀ ناشِکُـفـتـه ای ست هـنـوز
بــاش تــا بـشـکُـفــد زمــانِ دگــر

بَـذرِ در خـاک خُفته ای ست که خـاک
ســازَدَش نـخـــلِ بــی أمــانِ دگــر

نـونـهـالـی سـت تــر، کـه چـرخِ زمـان
دهدش صــد چُـنـیـن تــوانِ دگــر

گنج پنهان ز دیده است و شود
آشکارا به صد عیان دگر

در دل هر که عشق او دادند
ماتمی بینی و فغان دگر

ماتمی کآتش از تفش سوزد
شرح این خواهدی زبان دگر

امن از او برده اند ؟ حاشا کاو
به جهان داده صد امان دگر

یوسفانش اگر که گرگ درید
گیتیش داده یوسفان دگر

یاورانش اگر به خون بتپند
تا ابد هستش یاوران دگر

حرمش بَرده شد که شد آزاد
به جهان جمله بَردِگان دگر

تشنه کامش مَبین کزین لبِ خُشک
شد جهان آبِ تشنگانِ دگر